Waar de stilte eindigt, begin ik.

Wegens de behoefte om gelezen te worden -of moet ik zeggen om begrepen te worden- heb ik zonet deze blog aangemaakt. Ziezo. Mijn virtuele ik is geboren. De ik die hier achter het scherm zit, is éénentwintig jaar geleden geboren. Ze was rond en gezond en de laatste in de rij van vier. Het kind dat het geluk compleet zou maken. En het geluk, dat is waar ze nu naar op zoek is.

Ik kan vandaag moeilijk dragen. De dag weegt door. Mijn draagbalk is niet dik genoeg. De zon schijnt onzeker, de lente bloeit, maar ik blijf winterkoud.
Vandaag weer publiek geweest. Gekeken hoe Zwaluw zich in de armen van een mij onbekende man installeerde, lucht fluisterde in zn oor en eenvoudigweg gelukkig was. Gekeken hoe mensen druk om elkaar heen bewogen, druk pratend, zich dingen afvroegen, dingen wisten, dingen deelden met elkaar. Wanneer zal ik eens op het podium van het leven staan, in plaats van de eeuwige toeschouwer uit te hangen?
Ik leef te veel in mn hoofd. De woorden kronkelen tussen mn hersenen door en af en toe verlaten ze mn mond. Maar meestal blijven ze hangen in mn keel, kuch ik de vastzittende letters weg, kijken mensen op om te zien of het kleine geluid werkelijk door het cellofane meisje wordt geproduceerd, zwijg ik. Misschien krijg ik ze hier -op dit witte scherm- wel uit mn hoofd. En misschien moet ik maar eens beginnen leven, écht leven, NU!